Door NML health op
Geen diereigenaar ontkomt er aan: er komt een moment dat je afscheid moet nemen van je geliefde huisdier. Gelukkig is in de meeste gevallen ouderdom de reden dat je dier overlijdt of dat jezelf dat moment bepaalt als levenskwaliteit in het geding is, maar soms is ziekte, onhoudbaarheid van het gedrag of een ongeval de reden. Wat het ook is, het missen doet pijn. Katja Slippens, hondentrainster en agilitysporter weet er alles van. Helaas.
Onvermijdelijk
De soms onmogelijke Mechelse herder Alice is bij Katja geboren. Wat heeft ze veel te stellen gehad met deze lieverd. Toen ze nog pup was leek ze al onhandelbaar. Ze leek niet te socialiseren. Hoe hard Katja haar ook begeleidde, het beestje werd steeds angstiger en onhanteerbaar en de uitvallen naar haar omgeving werden steeds serieuzer. Katja zag zich bijna voor het feit geplaatst dat ze afscheid van Alice moest nemen. Dit was geen leven. Totdat hondengedragsdeskundige Nicky Gootjes haar adviseerde om Alice niet meer te prikkelen. ‘Laat haar hond zijn, breng haar niet meer in situaties die ze niet aankan.’ Vanaf dat moment werd Alice een andere hond. Katja: “Alice is met dit gedrag geboren, het was niet te veranderen. Maar door haar niet meer te overprikkelen hebben we een leefbare situatie gecreëerd. En ze ontwikkelde zich tot een fantastische wedstrijdhond. Wat genoot ze van de wedstrijden. Met een balletje in de bek loodste ik haar door de drukte. Alice wist dat ze beloond zou worden met het parcours. Daar rende ze vervolgens volkomen gefocust het traject en kon niets of niemand haar afleiden van de wedstrijd. Daarna loodste ik haar met het balletje weer terug, waar haar beloning ‘een veilige plek in de auto’ haar wachtte. Zo hebben we het jaren gedaan en hebben we samen enorm van de sport genoten. Verder hield ik haar weg van vreemde honden en vreemde situaties. Was niet altijd gemakkelijk, maar binnen ons gezin en in de sport hebben wij een heerlijke hond aan haar gehad en had zij het ook goed. Zonder haar was ik nooit zover gekomen in de agility.”
Alice is nu dertien jaar. Voor een Mechelse herder een respectabele leeftijd. Katja merkt dat het in haar koppie steeds vaker niet goed gaat: Alice valt steeds vaker uit, zelfs binnen haar eigen roedel leidt haar veranderende gedrag soms tot aanvaringen. Katja vreest het moment dat ze moet zeggen dat het niet meer gaat. Ze ondersteunt Alice met Cholodin en hoewel dat jaren goed heeft geholpen om mentaal sterker in het leven te staan, de laatste tijd lijkt het niet meer voldoende. Alice dementeert, het valt niet te ontkennen. En ze ziet en hoort minder. Katja: “Ik bereid me voor op het onvermijdelijke afscheid door het te rationaliseren. Als ik mijn hart laat spreken, kan ik niet het juiste besluit nemen. Ik hoop zo dat ze nog een paar jaar in redelijk goede doen bij ons kan blijven. Maar dat het moment van loslaten er aan komt…dat weet ik maar al te goed.”
Afscheidsritueel
Dat de nog geen twee jaar jonge Manchester Terriër BATty totaal onverwacht aan een tumor in de maag overleed, dat is iets waar een baasje zich onmogelijk op kan voorbereiden. Katja’s ogen schieten meteen vol als ze aan die rampzalige tijd in oktober vorig jaar denkt. “we waren net terug uit Noorwegen, BATty liet die dag merken dat ze buikpijn had en tien dagen later was ze dood. In een andere blog doet Katja haar verhaal. Bijzonder was het afscheid van de drie achterblijvende Mechelse herders van hun kleine vriendinnetje:
‘Een dag na het overlijden legde ik BATty in een mand in de kamer. Ik liet Dayzee, Alice en Ziva net zolang aan haar snuffelen totdat ze er klaar mee waren en zich terugtrokken. Ik denk dat een dergelijk ritueel goed is. Ze hebben kunnen ruiken dat er iets mis was en dat BATty niet meer hun BATty was. De honden hebben later ook niet meer naar haar gezocht. Het lijkt alsof ze snappen dat ze er niet meer is. Laatst liet ik Ziva nog een keertje ruiken aan de halsband van BATty. Helemaal blij begon ze te kwispelen, maar dat was het dan. Ze weet dat het hondje niet meer terugkomt.
Gevoelsmatig heb ik dit afscheidsritueel gedaan, zoals ik het ook heb gedaan bij mijn oude honden die eerder gestorven zijn en zoals ik het straks met Alice zal doen. Het is goed voor de roedel om afscheid te nemen en het is goed voor mij. Het helpt mee aan de verwerking en de aanvaarding van een onvoldongen feit.
Hiërarchie binnen de roedel
Met het wegvallen van BATty veranderde er weinig aan de hiërarchie binnen de roedel in huize Blazing Amber. De kleine jonge spring in ’t veld stond onderaan. Katja: “Als straks Alice er niet meer is, dan zal dat wel meer gevolgen hebben. Zij is roedelleider. Dayzee wil vast graag haar plek innemen, maar zij is daar door haar stress en angstige karakter niet toe in staat. Ziva zou het wel kunnen, maar geeft nu totaal niet aan dat ze leider zou willen worden. Zul je zien dat straks als de kleine nieuwkomer TOPsy zich bij ons voegt, zij de roedel gaat leiden. Dat zou zo maar kunnen. We zullen zien hoe zij zich ontwikkelt, ze is er nu al pittig genoeg voor.”
Naschrift
Op dezelfde dag van dit interview stierf Mechelse Herder Alice Dawn in de armen van Katja. Bizar dat juist deze dag de grens werd bereikt. In haar blog op haar website Blazing Amber schrijft Katja: “Alice, ik ga je missen, een einde van een tijdperk. Moeder Franny en broer Ace zijn er niet meer, er zijn geen Blazing Amber puppies meer. Je was een geweldig trouwe hond. Ik heb je beloofd die geboortedag toen je in mijn handen lag, dat ik je nooit zou laten lijden. De beslissing om je te laten gaan was enorm moeilijk. Ik heb die dan ook met het verstand genomen, want met heel mijn hart zou ik je hier willen houden.”